Strona główna » SZKOŁA » HISTORIA

HISTORIA

1953 – 2003 – 50 LAT DZIAŁALNOŚCI

 

Szkoła Podstawowa nr 2 w Łużnej powstała jako filia Szkoły Podstawowej Nr 1 w Łużnej w roku szkolnym 1945/1946, a rok później została przeniesiona do rangi samodzielnej szkoły rozwojowej liczącej trzy klasy i 103 dzieci. Szkoła nosiła wówczas nazwę Publiczna Szkoła powszechna Nr 2 w Łużnej.

W 1947 roku było już cztery klasy, do których uczęszczało 107 uczniów. Wówczas to, z inicjatywy miejscowej ludności, która chciała ulżyć młodzieży klas V-VII zmuszonej chodzić do odległej Szkoły Podstawowej Nr 1 mieszczącej się w centrum wsi, powstał projekt budowy nowego budynku szkolnego. Komitet Budowy Szkoły upoważnił do prowadzenia budowy Sebastiana Kotowicza, jak wspomina kronika Szkoły ” rolnika, kwalifikowanego murarza, człowieka pracowitego i troszczącego się o dobro szkoły”. Mieszkańcy wsi opodatkowali sie dobrowolnie na rzecz budowy szkoły oraz zobowiązali się do bezpłatnego wykonywania prac niefachowych. Zapis w księdze Pamiątkowej Szkoły Podstawowej Nr 2 w Łużnej brzmi: “My obywatele gromady Łużna zgodnie stwierdzamy, że grosz swój na ten cel wożony i trud nad wzniesieniem niniejszego gmachu podjęty poświęcamy obecnym i przyszłym pokoleniom, które zeń korzystać będą, iżby wzrosły na zdrowych duchem i ciałem obywateli naszej Ojczyzny. (…) To zaś, co im wyświadczyliśmy, niechaj gotowi będą oddać tym, którzy po nich przyjdą”.

Z dniem 18 października 1954r. kierownikiem szkoły został mianowany Antoni Rospond. Nowy dyrektor i jego żona Janina z wielkim zaangażowaniem rozpoczęli urządzanie nowego budynku szkoły, w którym naukę rozpoczęło już 125 uczniów w siedmiu klasach. Oficjalna nazwa szkoły brzmiała: Szkoła Podstawowa Nr 2 w Łużnej. Wiele uwagi poświęcono zwłaszcza otoczeniu szkoły, gdzie jak wspomina Antoni Rospond, nie było praktycznie niczego, nie rosło tu nawet jedno drzewo. Jesienią 1954 roku udało się wybudować ubikacje, skład węglowy, posadzić lipy wzdłuż drogi, sad oraz ogrodzić szkołę od strony drogi i dwóch sąsiadów.

W kolejnych latach kończono budowę ogrodzenia oraz budowano budynek gospodarczy. W pracach tych pomagał Komitet Rodzicielski organizując zabawy i imprezy dochodowe, aby sfinansować bieżące prace budowlane.

Jednak współpracy z miejscowym społeczeństwem ówczesny dyrektor nie wspomina najlepiej. Oprócz wąskiego grona oddanych szkole rodziców, pozostali: „nie interesują się pracą szkoły, nie biorą udziału w organizowanych uroczystościach szkolnych. Stosunek rodziców do szkoły i grona nauczycielskiego jest chłodny i wyczekujący”.

26 listopada 1958 roku po raz pierwszy rozbłysło w szkole światło elektryczne. W kolejnych latach trwała wytężona praca oświatowa, dogodne warunki sprzyjały podwyższaniu poziomu tej pracy. Kierownika szkoły p. Antoniego Rosponda niepokoiły jedynie częste zmiany w składzie grona nauczycielskiego, które niekorzystnie odbijały się na wynikach nauczania.

W roku szkolnym 1959/60 po raz pierwszy skład grona powiększył się do 5 osób ( dotychczas 4 ), co pozwoliło zlikwidować naukę w oddziałach łączonych z wyjątkiem przedmiotów techniczno – artstycznych. Młodzież szkolna zrzeszona była w wielu organizacjach”: Samorządzie Szkolnym, który dzielił się na dwie sekcje: Polski Czerwony Krzyż, Szkolne Koło Odbudowy Warszawy, Szkolna Kasę Oszczędności , Koło Przyjaźni Polsko – Radzieckiej. Istniał również zespół chóralny pod kierunkiem p. Janiny Rospond, który brał udział w wielu uroczystościach szkolnych, państwowych, przeglądach Szkolnych Zespołów Artstycznych zajmując na nich czołowe miejsca.

Do ważnych osiągnięć gospodarczych końca lat 60 – tych należało urządzenie boiska sportowego, wykończenie budynku szkolnego i budynków gospodarczych oraz wykonanie elewacji. Prace te wykonano w większości w czynie społecznym, władze oświatowe zakupoły materiał.

W roku szkolnym 1960/61 usunięto ze szkół nauczanie religii i przeniesiono je do tzw. Punktów katechetycznych i w ten sposób szkolnictwo podstawowe stało się świeckie. Zmieniało się oblicze wsi: prawie w każdym domu było radio, coraz więcej motocykli (40) i dwa auta. Szkoła systematycznie się rozwijała, co pokazywał chociażby wskaźnik wzrostu liczebności uczniów. Gdy w roku szkolnym 1945/46 liczba uczniów w szkole wynosiła 67, to w roku szkolnym 1961/62 liczba ta wzrosła dwukrotnie i wynosiła 133. Był to okres, gdy równocześnie ze wzrostem urodzin w kraju rósł też budżet resortu oświaty. Budowało się mnóstwo szkół i masowo kształcono nauczycieli.

W szkole w roku szkolnym 1961/62 zaszły zmiany w składzie kadry nauczycielskiej z wyjątkiem małżeństwa Rospondów. Szkoła pracowała prężnie osiągając sukcesy w postaci wysokich wyników nauczania, pożytecznego organizowania uczniom wolnego czasu (udane wycieczki bliższe i dalsze ), sukcesy sportowe w rozgrywkach międzyszkolnych i spartakiadach powiatowych, wysoka frekwencja uczniów w prowadzonych prze szkołę kołach przedmiotowych – chóralnym, agrobiologicznym, krajoznawczo – turystycznym. Młodzież należąca do kółek przedmiotowych wiele czasu poświęcała urządzaniu ogrodu szkolnego i porządkowania obejścia. Do wielkich osiągnięć szkoły tego okresu należy zaliczyć występy zespołu chóralnego liczącego 40 uczniów (pod kierunkiem Janiny Rospond), który przez trzy lata pod rząd zajmował I miejsce na powiatowych eliminacjach chórów i kół tanecznych w Gorlicach. Sukcesy pedagogiczne i wychowawcze szkoły nie były wykorzystywane w pełni, młodzież nie podejmowała przeważnie dalszego kształcenia. Tylko nieliczni kontynuowali naukę w szkołach średnich czy zawodowych. Wynikało to głownie z małej zamożności społeczeństwa. Najczęściej wybieranym zawodem wśród absolwentów szkoły był murarz, a wśród absolwentek fryzjer, krawiec. Zawód nauczycielski, źle wynagradzany, a trudny i odpowiedzialny nie cieszył się w ogóle zainteresowaniem młodzieży. Po namowie kierownika szkoły dwie uczennice złożyły podania do Liceum Pedagogicznego w Gorlicach. Dobrze zdały egzamin, zostały przyjęte do szkoły do internatu, ale po dwóch tygodniach nauki uciekły do domu z walizkami. Tak zawód nauczycielski był mało lubiany szczególnie w naszym środowisku, gdzie nauczyciela mają za nic. Ludzie mówili: „nauczyciele to próżniaki, nic nie robią, dzieciom swoim nie pozwolimy kształcić się w tym zawodzie, tak to z nami bywa”.

W roku szkolnym 1962/63 w wyniku reformy oświaty Szkoła Podstawowa Nr 2 w Łużnej stała się szkołą ośmioklasową. Zmienił się tez system kształcenia nauczycieli. Zniknęły licea pedagogiczne, absolwenci Liceów Ogólnokształcących mogli wybierać Studium Nauczycielskie lub Wyższą Szkołę Pedagogiczną. Nowa organizacją młodzieżową powstałą wówczas w szkole było harcerstwo.

Zimę 1962/63 określaną mianem „zimy stulecia” cechowały długotrwałe niskie temperatury ( od – 25 stopni C do – 46 stopni C ), szkoła zawiesiła pracę na siedem dni, przez co rok szkolny został przedłużony. W tym też roku rozpoczęto budowę drogi o twardej nawierzchni, trwały prace w okolicach szkoły.

W kolejnych latach szkoła systematycznie doskonaliła swoją pracę, bogaciła bazę pomocy naukowych. W roku szkolnym 1967/68 obowiązki kierownika szkoły przejęła p. Janina Rospond. W tym też roku po raz pierwszy opuścili mury szkoły absolwenci klasy VIII. Zwiększał się procent uczniów kontynuujących edukacje w szkołach ponadpodstawowych. W roku szkolnym 1971/72 szkoła mogła poszczycić się tym, że spośród 11 absolwentów klasy VIII tylko jeden nie podjął dalszej nauki w szkole średniej. Rok szkolny 1972/73 był zapowiedzią kolejnej reformy oświatowej. W siedzibach gmin miały powstać Zbiorcze Szkoły Gminne, pozostałe szkoły, w tym Szkoła Podstawowa Nr 2 w Łużnej miały zostać szkołami filialnymi.

W roku szkolnym 1973/74 Antoni i Janina Rospond zakończyli swoja pracę w Szkole Podstawowej Nr 2 w Łużnej przechodząc na emeryturę. Obowiązki dyrektora przejęła p. Helena Szperka, dotychczasowa nauczycielka tej placówki. Pod jej kierownictwem szkoła nadal prężnie się rozwijała wypuszczając do szkół ponadpodstawowych kolejne, dobrze przygotowane roczniki absolwentów. Uroczyście obchodzono święta szkolne, rocznice ważnych wydarzeń, uczono kultury bycia i patriotyzmu. Aktywnie działała drużyna harcerska i zuchowa. Szkoła brała tez udział w życiu środowiska, aktywnie uczestnicząc w przygotowywaniu programów artstycznych na gminne akademie okolicznościowe. Organizowano wycieczki do wielu ciekawych miejsc w Polsce.

Rok szkolny 1977/78 był dla szkoły szczególny pod wieloma względami. Przede wszystkim rozpoczęła w niej naukę rekordowa liczba uczniów – 153. Wystarczy wspomnieć, że do klasy I uczęszczało 27 uczniów. Były kłopoty ze sprzętem – meblami, których trzeba było dokupić. Rok ten był tez ostatnim rokiem funkcjonowania szkoły jako ośmioklasowej. Władze oświatowe podjęły decyzję o utworzeniu Zbiorczej Szkoły Gminnej z siedzibą w Szkole Podstawowe Nr 1 w Łużnej, w której naukę mieli podejmować uczniowie klas VII – VIII z terenu gminy. W zakresie dydaktyki szkoła wypadła bardzo dobrze biorąc udział w olimpiadach przedmiotowych, uzyskując na szczeblu gminnym I miejsca z języka polskiego , języka rosyjskiego, matematyki, historii. W olimpiadach wojewódzkich uczennice naszej szkoły zajęły również dobre miejsca ( 11, 13, 17 ). Odbywano ciekawe wycieczki. W tym tez roku szkolnym, pomimo trudności finansowych, dokończono przebudowę ogrodzenia szkolnego ( założono siatkę ).

Rok szkolny 1978/79 szkoła rozpoczęła naukę w zmienionych warunkach jako Punkt Filialny Zbiorczej Szkoły Gminnej. W szkole pozostało 114 uczniów z klas I – VII.

W roku szkolnym 1979/80 z pracy na stanowisku kierownika Punktu Filialnego odeszła pani Helena   Szperka. Została ona zastępcą Gminnego Dyrektora Szkół, a jej miejsce na stanowisku kierowniczym zajęła dotychczasowa nauczycielka naszej szkoły – p. Zofia Majcher.

Szkoła jako Punkt Filialny weszła w trudny okres niedoinwestowania, braków kadrowych oraz przemian społeczno – politycznych w państwie. W związku z ogłoszeniem stanu wojennego 13.XII.1981 roku nastąpiła przerwa w nauce, tak jak we wszystkich typach szkół, od 14.XII.1981 r. do 01.I.1982 r. szkoła starała się odnaleźć w tych niełatwych dla wszystkich chwilach, chociaż cały czas brakowało spokoju i stabilizacji.

W roku szkolnym 1983/84 nastąpiła kolejna zmiana na stanowisku kierownika punktu Filialnego. Dotychczasowy kierownik, p. Zofia Majcher odeszła do pracy w Zbiorczej Szkole Gminnej, a jej miejsce zajął jeden z nauczycieli szkoły – p. Tadeusz Podolski. Z zapałem zaczął organizować życie szkolne przystępując do szeregu zmian w urządzeniu pomieszczeń klasowych, organizacji wycieczek, wdrażania nowoczesnych metod wychowawczych oraz planowania dalszych prac gospodarczych. 19.XII.1983 r. kierownik uzyskał akceptację rodziców i obietnicę ich pomocy przy zmianie elewacji budynku szkolnego. 31.VII.1984 r. rozpoczęły się prace. Odkopano teren wokół szkoły, osuszono fundamenty, założono izolację, rozpoczęto prace główne, które udało się zakończyć przed inauguracją roku szkolnego 1984/85. W kolejnych latach zniwelowano boiska do siatkówki i piłki ręcznej, zbudowano skocznię w dal, zlikwidowano stary sad, wyremontowano instalację odgromową i elektryczną. W wielu tych pracach pomagali rodzice. Praca dydaktyczna szkoły była na wysokim poziomie. Wszyscy nauczyciele posiadali przygotowanie pedagogiczne, część nauczycieli kontynuowała studia wyższe. Uczniowie brali udział w konkursach przedmiotowych, istniały koła zainteresowań, w tym Koło Żywego Słowa, które z sukcesami brało udział w gminnych przeglądach małych form scenicznych. Prężnie działały: Samorząd Uczniowski, drużyna harcerska i zuchowa, LOP.

Od roku szkolnego 1985/86 Szkoła Podstawowa Nr 2 w Łużnej znowu stała się ośmioklasową. W tym też roku biblioteka otrzymała odrębne pomieszczenie. W roku szkolnym 1987/88 dotychczasowy dyrektor szkoły p. Tadeusz Podolski odszedł na stanowisko zastępcy Inspektora Oświaty i Wychowania w Łużnej, a nowym dyrektorem została p. Maria Tomasik. Pod jej kierownictwem zostało wykonanych wiele ważnych dla lepszego funkcjonowania szkoły prac gospodarczych:

– zmiana pokrycia dachowego,

– wymiana stolarki okiennej i drzwiowej,

– wymiana stropu w jednej z sal,

– zmiana instalacji elektrycznej o oświetlenia,

– przebudowa chodnika wokół szkoły.

Największym przedsięwzięciem szkoły była zmiana ogrzewania z archaicznego piecowego na centralne ogrzewanie gazowe. W dziedzinie dydaktyki szkoła odnosiła znaczące sukcesy uczestnicząc w olimpiadach przedmiotowych na szczeblu gminnym, rejonowym i wojewódzkim ( tytuły laureatów otrzymali uczniowie z historii, matematyki, języka niemieckiego ). Prawie wszyscy absolwenci bez problemów zdawali egzaminy do wybranych przez siebie szkół ponadpodstawowych.

W roku szkolnym 1999/2000, w wyniku kolejnej reformy systemu edukacji i powołania do życia gimnazjów, szkoła znów stała się sześcioklasową. Jednak nie umniejszyło to rangi w społeczności lokalnej, gdzie nadal pełni funkcję ważnego ośrodka kultury i dobrze działającej placówki oświatowej. Najważniejszym ogniwem, które spaja 50 lat istnienia Szkoły Podstawowej Nr 2 w Łużnej jest to, że powstała ona, istnieje i będzie istnieć, ponieważ jest na tym terenie potrzebna. Świadczy o tym pomoc społeczeństwa tej części wsi w jej powstanie a potem wyposażenie, remontach i innej świadczonej na jej rzecz pomocy. Od kilku lat pomoc ta przejawiała się w współorganizowaniu przez rodziców i szkołę festynów, zabaw karnawałowych i innych imprez dochodowych celem wsparcia inicjatyw mogących usprawnić pracę szkoły w obliczu braku lub skromności posiadanych środków finansowych.

Obecnie szkoła nadal kierowana jest przez mgr Marię Tomasik. Pracuje w niej wykształcona i doświadczona kadra pedagogiczna. Spośród 8 pełnozatrudnionych i 4 niepełnozatrudnionych nauczycieli, ośmiu uzyskało stopień zawodowy – nauczyciel dyplomowany. Nauczyciele podnoszą swoje umiejętności zawodowe, uczestnicząc w różnego rodzaju formach doskonalenia zawodowego. Wpływa to niewątpliwie na podnoszenie jakości pracy szkoły, co znalazło i znajduje swoje odzwierciedlenie w uzyskiwanych wynikach nauczania. Analiza losów absolwentów dowodzi, że bardzo wysoki procent uczniów szkoły podjęło naukę w szkołach ogólnokształcących i średnich zawodowych, a obecnie nasi wychowankowie dobrze prosperują jako uczniowie Publicznego Gimnazjum w Łużnej, zarówno pod względem dydaktycznym, jak i wychowawczym. Harmonijnie układa się współpraca na płaszczyźnie nauczyciel – rodzic, których to traktuje się jako „poważnego partnera” w realizacji funkcji wychowawczej. Łączy nas jednolity front oddziaływań wychowawczych i współdecydowanie o losach szkoły. W zamian szkoła oferuje rodzicom i środowisku organizowane i utrzymane na wysokim poziomie imprezy i programy artystyczne, integrujące szkołę z rodzicami i środowiskiem lokalnym. Do nich należą m.in. Wigilia szkolna, andrzejki, Dzień Babci i Dziadka, Dzień Matki, spotkania z absolwentami. Nasza placówka oświatowa zapewnia tez swoim uczniom ciekawe formy spędzenia wolnego czasu i umożliwia korzystanie z dóbr kultury, poprzez organizowanie atrakcyjnych bliższych i dalszych wycieczek rekreacyjnych i edukacyjnych. Przyczyniają się one do odkrywania wartości „małej ojczyzny”, uczą patriotyzmu oraz kultywowania własnej tradycji, poprzez wszechstronne poznanie przede wszystkim własnego regionu.

Uczniowie naszej szkoły mają możliwość rozwoju swoich zainteresowań w kołach takich jak: matematyczne, humanistyczne, plastyczne, misyjne, UKS, a także poprzez udział w organizowanych konkursach: ekologicznym, ortograficznym bibliotecznym, czytania ze zrozumieniem, wiedzy religijnej.

Działania naszej szkoły, które przykładowo zostały przytoczone, przyniosły pożądane rezultaty dzięki ścisłej współpracy dyrektora szkoły, nauczycieli, rodziców i środowiska, bowiem tylko spójne skorelowane działania prowadzą do sukcesów dydaktycznych i wychowawczych oraz uwidaczniają szkołę jako instytucję nakierowana na ucznia i otwartą dla środowiska.

(opracowała mgr Maria Tomasik)

 

Rok 2023/2024 – 70 LAT istnienia Szkoły Podstawowej nr 2 w Łużnej

18 listopada 2023r. szkoła obchodziła jubileusz 70-lecia jej istnienia. Z tej okazji została wydana książka autorstwa Aliny Rafy pt. 70 lat historii Szkoły Podstawowej na Zaborówce.

Jak podaje autorka: “Pomysł napisania książki zrodził się z potrzeby serca, by w ten sposób oddać hołd wszystkim Budowniczym naszej szkoły, pracownikom, uczniom i rodzicom, by spłacić pokoleniowy dług wdzięczności wobec wszystkich zaangażowanych w tworzenie istoty tej placówki oświatowej na przestrzeni minionych 70 lat”.

Publikacja stanowi kompendium wiedzy o historii naszej szkoły.